Lichtvoetig wandel ik met jou
de paden zij aan zij
jouw pad bleek bobbelig en glad
met gras en kuilen die van mij.

Ik kijk terug en zie mijn vader, moeder,
oom en zus, een sterke band
ze kijken strak en leeg en wit
Ik geef jou een hand.

Ik kijk weer om en zie jou afkomst
gezichten in de maan
Ons verleden, generaties lang
zie ik daar in rijen staan.

Onze wegen scheiden.
Dit is een welbewust besluit
We blijven vrienden, ouders
Voor ons respect maakt het niets uit.

Onze kinderen, net pubers
zagen onze breuk niet komen
Een schok, verdriet, boosheid, onmacht
en vele tranen stromen.

We zijn er bij, niets hoeft er weg
wat kunnen wij voor jullie doen?
vertel en vraag, praat of wees stil,
zo nu en dan een zoen.

We lopen samen, het pad gaat voort
Opnieuw weer naast elkaar
Ik eer je vader, eer je moeder
Dit is zo’n groots en wijds gebaar

Ceremonie, rituelen, doorleven van de jaren samen
Dankbaarheid, compassie, visie
ons samenzijn heeft vele namen.

Ik kijk terug,
ben blij met hoe we kozen voor respect.
De ander echt het beste gunnen, afscheid nemen
en zo direct…

ben je anders in mijn leven
een vorm die nu beter bij ons past
wil jij weten hoe je zoiets doet?
er is een weg
Ik had de moed

We doen het goed.

Laten we beginnen om te zeggen dat het hier niet om goed of fout gaat.
Laten we daarna afspreken dat er geen regels, normen en afspraken zijn.
He he, dat lucht op.

Om vervolgens te constateren dat het iets te maken moet hebben met juist, waardig, eerbaar, met respect naar elkaar, naar de kinderen, de familie.
Wanneer we daar beland zijn, dan kunnen we niets anders doen dan teruggaan naar de periode dat goed en fout, oordelen en meningen nog niet in ons leven waren. Toen we jong waren, waren we open. Iets van die openheid zijn we bijna allemaal verloren.
Ieder van ons heeft een opdracht in dit leven en samen met anderen zijn we op zoek naar de beste manier, de beste voorwaarden en mogelijkheden om dat tot bloei te laten komen, zodat we dat kunnen geven aan de wereld. Die voorwaarden, die mogelijkheden veranderen soms langzaam, soms snel.

Ik luisterde net naar een vrij recent  interview met Oprah Winfrey. Ze vertelde daar over haar gang door haar leven op het gebied van werk, ondernemen, leren.
Het door een student geleide interview op de Staford Graduate Business school had niets met scheiden te maken, maar wel met de uitdaging die we als mens op ons pad tegenkomen, in welke situatie dan ook en dus ook bij een scheiding.

DSC01546 (400 x 600)

Wat me opviel was, dat Oprah het bij herhaling had over: voelen wat juist is, afstemmen op wat de juiste volgende stap is, luisteren naar je innerlijke stem. Het enige juiste doen, is doen vanuit ZIJN, vanuit weten wie je bent. Je aanwezigheid en je besef van jezelf en van het grotere geheel waar we deel van uitmaken, maakt dat je juist kan handelen. Weet jij wie je bent?

Ik geloof dat mensen die goed willen scheiden, bereid zijn om in het diepe te springen, als ze dat niet al gedaan hebben;-)
Doen vanuit “Zijn” zou uitgangspunt moeten zijn voor iedere communicatie, dus ook bij een scheiding. Hier komt persoonlijke en spirituele ontwikkeling om de hoek kijken. Bereid zijn om te vallen, weer op te staan, weer te vallen en weer op te staan. Bereid zijn om te blijven leren ongeacht leeftijd, opleiding, achtergrond.

Deze zomer nam ik wat aantekeningen door van de ouders die het afgelopen jaar bij me zijn gekomen met de vraag: kun je ons helpen om op een goede manier te scheiden, zo, dat de kinderen er zo min mogelijk last en verdriet van hebben en zo, dat wij goed door één deur kunnen.

Toen ik  mijn aantekeningen las, er over nadacht en ook mijn eigen ervaringen voorbij liet komen, ontstond het volgende gedicht:

 

Laat je reactie in het veld hieronder achter.
Dat wordt zeer gewaardeerd door mij en door degenen die deze blogs lezen.!
Hartelijke groet Anne