Wat is dat toch, al die mensen en dan vooral ouders in een scheidings-situatie die het zellef willen doen? Dat zijn er momenteel héél veel. En helaas zijn er veel ouders die achteraf zeggen: “had ik dat maar eerder geweten, was ik daar maar op gewezen”.
Had ik maar eerder hulp gevraagd, dan waren mijn kinderen niet zo belast. Voor de ouder die dat nu zegt is het te laat, al valt er achteraf beslist nog eer te behalen. Voor de ouders die zich net af beginnen te vragen wat ze kunnen doen, voor hen die middenin de afwikkeling van hun scheiding zitten, voor ouders die het niet meer weten, voor die ouders is het niet te laat.
Veel doorverwijzingen
De afgelopen vier maanden hebben aardig wat vrienden en collega’s ouders in scheiding naar mij door verwezen. Mond tot mond reclame heet dat:-) Ik schat zo tussen de vijfentwintig en dertig ouders. Uiteindelijk is er bijna niemand via die weg bij mij terecht gekomen. Natuurlijk dacht ik: “is er iets wat ik niet goed doe” en natuurlijk leer ik van de feedback en ontvang ik die graag (ook als het wat minder leuk is:-)
Er was iets anders aan de hand. Het virus “Zellef doen” waart rond. Bij navraag, voor zover ik nog wist om wie het ging, heeft het merendeel van de ouders een verhaal. Een reden waarom ze niet mijn 100 gratis tips hebben aangevraagd, een reden waarom ze niet ingegaan zijn op een gratis eerste gesprek. Niets te verliezen toch? Of toch wel?
Redenen en argumenten waarom men niet naar mij toekwam.
Ikke zelluf doen staat op nummer 1
De tijd is nog niet rijp.
Ik ben er nog niet aan toe.
Ik hou niet zo van praten met een vreemde.
Het gaat best goed nu.
Dat kost handen vol met geld
Hoe weet je dat iemand goed is?
Ik heb er geen tijd voor
Ik ben bang dat het niets oplevert.
Ik ben niet zo van “samen”
Ik schaam me voor mijn situatie.
Ik voel me schuldig.
Ik moet het toch zelf oplossen.
De vuile was buiten hangen doe je niet!
Helpen en geholpen worden
Niet voor iedereen is het vanzelfsprekend om hulp te vragen of om hulp te aanvaarden. Hulp geven doen we graag! O, maar wacht eens even, dan vinden die andere mensen het, net als ik, dus helemaal fijn om te helpen!!! Toen ik voor het eerst over deze manier van kijken hoorde realiseerde ik me dat ik nooit zo dacht. Met alle respect, want soms duurt het even voor je er aan toe bent om hulp te vragen. Weet dus dat er veel meer mogelijk is als je vraagt of iemand met je mee wil kijken. Dat kan een buurvrouw zijn, een vriend, een collega of een professional zoals ik:-)
Heb compassie naar elkaar. Soms is het even niet anders
Hoogst waarschijnlijk komt “ikke zellef doen” van een vader of een moeder die emotioneel is, die in de klem zit. Een ouder in nood met gevoelens, ideeën en meningen, angsten, verlangens en nog een heleboel meer. Een mens die spreekt vanuit herinneringen en vanuit pijn. Deze mens is niet helder en spreekt vanuit een reactiepatroon in plaats vanuit een heldere geest met een open hart, hier en nu. Daar kan deze mens op dat moment zelf niets aan doen. Heb alsjeblieft compassie met jezelf als je zo’n ouder bent. Heb alsjeblieft compassie met ouders in scheiding als je een buitenstaander bent. Lichaam en geest zijn zo geïnformeerd. Er is op dat moment niets anders voorhanden dan eeuwenoude overlevingsmechanismen, overgegeven van generatie op generatie. Ingegeven door familie afspraken en cultuur. Helaas komen dan vaak niet de meest wijze antwoorden van zo iemand. Je zou het misschien graag anders willen, maar het is niet anders. Erg ongemakkelijk!
Voor alle duidelijkheid. Ik heb het hier over ouders die gewoon even de weg kwijt zijn. Daar is niets mis mee en de meeste mensen maken zo’n periode mee in hun leven. Daar groeien we van!
Zellef doen, maar niet alleen
Degene die zegt: “ik wil het zellef doen maar niet alleen”, spreekt vanuit de situatie nu. Overziet enigszins wat er nodig is en dan speciaal voor de kinderen. Deze ouder zegt: “ik wil het heft in handen nemen, maar ik weet niet hoe. Wil je me daarbij helpen”. Het is een megagroot verschil of je keuzes maakt vanuit een heldere geest en een open hart of vanuit overleven en reageren vanuit oude gewoontes en herinneringen. Begrijp je dat? Begrijp je dan ook waarom het zo belangrijk is dat we onszelf oefenen in het aanwezig blijven in het moment?
Nu
Eigenlijk is er niets anders dan het moment nu, ook vóór, tijdens en na een scheiding. Maar ja, hoe kom je daar als je een vat vol emoties bent, als je rond moet zien te komen en jezelf eigenlijk in drieën moet opdelen om alles gedaan te krijgen wat er op je bordje ligt?
Inzicht krijgen in emoties, gevoelens en reactiepatronen, samen met meditatie-vormen, kan daar erg behulpzaam bij zijn. Nee hoor, niets zweverigs aan. In mijn volgende blog zal ik je wat voorbeelden geven zodat je kunt ervaren wat het verschil is tussen een antwoord en een reactiepatroon. Dan vertel ik ook over het verschil tussen keuzes maken vanuit een bezette geest en keuzes maken vanuit een heldere geest met een open hart.
Hoe kijk jij aan tegen zellef doen en terugtrekken, en zellef doen met hulp?
Ik ben benieuwd naar jouw verhaal, jouw ideeen en jouw bijdrage.
Je antwoorden kun je kwijt in het veld hieronder
In Afrika zeggen ze: “ik ben omdat wij zijn”.
Ja heeel herkenbaar..ik had het nooit zonder hulp kunnen doen…je zit in een overlevings-modus en bent per dag aan t battelen met vooral jezelf …ook heb je veel te veel te regelen..hoe kun je dan ook nog eens een goede, geduldige en elke dag liefdevolle ouder zijn…..en tegelijk weet je…ja maar juist nu hebben ze me nodig! Dat vreet ook! Dus een neerwaartse spiraal is zo gecreeerd! Hulp is fijn…en maakt je ipv kleiner groter!! We gaan toch niet allemaal voor onszelf opnieuw dat wiel uitvinden??
Ja heeel herkenbaar..ik had het nooit zonder hulp kunnen doen…je zit in een overlevings-modus en bent per dag aan t battelen met vooral jezelf …ook heb je veel te veel te regelen..hoe kun je dan ook nog eens een goede, geduldige en elke dag liefdevolle ouder zijn…..en tegelijk weet je…ja maar juist nu hebben ze me nodig! Dat vreet ook! Dus een neerwaardse spiraal is zo gecreeerd! Hulp is fijn…en maakt je ipv kleiner groter!! We gaan toch niet allemaal voor onszelf opnieuw dat wiel uitvinden??
Hallo Yvon,
Wat fijn dat je woorden geeft aan iets wat jij meegemaakt hebt, waarvan jij nu, achteraf zegt: ik had het nooit zonder hulp kunnen doen.
Vooral voor ouders die er nu midden in zitten kan dit een enorme stimulans zijn om in beweging te komen, ook al is het nog zo spannend.
Het heeft mij, in de tijd dat wij uit elkaar gingen enorm geholpen om mezelf steeds de vraag te stellen: Hoe wil ik dat mijn dochter mij ziet, ons ziet? Wat wil ik haar voorleven?…en dan was ik, soms met de nodige weerstand weer bereid om me te openen en in mijn geval mijn wijzende vingertje om te draaien naar mezelf.
Daar, binnen in vond ik weer de moed om los te laten en om me te richten op mogelijkheden in plaats van op wat er dáár allemaal mis was.
Dank je voor je bijdrage.
Hulp aanvaarden voorkomt spijt achteraf.
In de emotionele achtbaan die een scheiding nu eenmaal met zich meebrengt kan je simpelweg niet altijd de juiste stappen zetten in je uppie.
Hulp aanvaarden is kracht, geen zwakte.
Iemand die met een objectieve blik hier en daar tijdig emoties bij kan sturen is goud waard.
Ook is Inzicht in de wetgeving handig om ellende na de scheiding te voorkomen.
Veel kennis ontbreekt, men stapt wel naar een jurist die puur praktisch handelt (uitzonderingen daargelaten) want dat ziet men als normaal. Men gaat dan mee in t praktische en overziet de schade van de onverwerkte emoties niet……dan lijkt straks de scheiding rond en gaat de strijd door.
Dank je wel Esmee
Hier beschrijf je precies wat ik veel tegen kom.
Ouders die geen idee hebben hoe ze het beste om kunnen gaan met de emoties, gevoelens, gebeurtenissen die hen raken.
Veel ouders komen in een overlevingsstand terecht. En die stand is meestal niet bevorderlijk voor de kinderen. Overigens ook niet voor henzelf.
Ik zou alle ouders die zich hierin herkennen willen zeggen: Het is niet erg, het is logisch dat dit gebeurt. Er is vaak zoveel pijn, zoveel onmacht. Heb compassie met jezelf. je hebt je best gedaan. Ook als je achteraf denkt dat het anders kan. Ook dan heb jij gedaan wat je dacht dat toen goed was. Mag je nu opnieuw beginnen? Je kinderen beginnen ook steeds opnieuw als ze leren fietsen, leren lezen…waarom jij niet? Begin opnieuw, iedere dag, elk uur. Kom terug op dingen zonder schuld of schaamte. Daarmee laat je de kinderen iets zien wat goud waard is. En zij zullen je na gaan doen.
Esmee, met je voorzet over juridische praktische zaken versus onverwerkte emoties sla je de spijker op ze’n kop. Hier is veel winst te behalen. De paden kunnen naast elkaar bewandeld worden.
Anne
“Kom over de brug”
Zet je eerste stap op weg naar een nieuwe start
Doe de tweede rap, volg gewoon je hart
En soms glij je terug want de brug is ook wat glad
Kijk dan om je heen, en grijp die uitgestoken hand!
Heb je soms geen zin, blijf je steken bij stap drie
Neem gewoon je tijd, neem wat rust en adem diep
Kijk eens om je heen, en geniet van wat je ziet
kansen genoeg en avontuur in het verschiet
Refrein:
Kom over de brug
Kijk nu niet meer terug
kijk goed om je heen, je loopt hier nooit alleen
niet terug, kom over de brug
UIt: Wisseltas en snottebellen, een liedjes programma over een scheidend gezin
Er is een leven na het leven samen.
Dat leven kan ook weer samen zijn, maar dan anders.
Dank je wel Yvon, dat je op deze muzikale wijze uitnodigt om over de brug te komen.