Snel scheiden, wel of niet goed?
Als we snel scheiden zijn we er vanaf…
Er zijn zelfs TV programma’s over.
Laten we het zo stellen: snel scheiden is goed als:
je het er beiden over eens bent dát je gaat scheiden,
je een convenant hebt,
je een ouderschapsplan hebt, waar je beiden ja tegen zegt,
je emotioneel geen haken en ogen meer hebt en goed met elkaar door één deur kunt.
Maar wat als bovenstaande nog niet het geval is?
Is het dan wel slim om koste wat kost die scheiding nu door te zetten?
Overzie je de gevolgen voor iedereen?
De praktijk wijst uit …
dat een snelle scheiding zonder goede afspraken vaak leidt tot een slechte samenwerking, waar de kinderen last van hebben. De meeste scheidingen die snel uitgevoerd worden kosten uiteindelijk veel meer tijd én geld!
Neem de tijd die nodig is, niet meer en ook niet minder?
Hoe je in deze situatie verzeild bent geraakt heeft ook tijd gekost…. dus, is snel scheiden wel of niet goed?
Als je beiden voor ogen hebt …
dat je in korte tijd het huwelijk of de samenlevingsvorm wilt stoppen dan zijn er een aantal zaken die je maar beter geregeld en onderkent hebt.
- Zorg dat ieder de eigen pijn die de situatie oproept toestaat en verwerkt.
Dat betekent stoppen met naar de ander wijzen.
We hebben het dan over emoties en gevoelens als angst, boosheid, verdriet, wanhoop, onzekerheid, onvermogen, schuldbesef enz. Wanneer je kunt praten met vrienden en familie dan is dat fantastisch.
Het gaat dan niet om het meepraten “en ach je hebt gelijk ik zal je advies geven”, maar echt om een luisterend oor en reflectie. Soms is het nodig om wat dieper te kijken en kan professionele hulp bij het toestaan en verwerken uitkomst bieden. Door zelf steun te zoeken kun je je kinderen beter steunen. Dit proces hoeft niet af te zijn, maar kan wel een andere, meer productieve energie aan de scheiding geven. - De belevenissen van de werkelijkheid van beide partners lopen regelmatig uiteen.
“Water bij de wijn of hakken in het zand” zijn geen van beide een optie en vertragen het proces.
Er lopen heel wat vaders en moeders rond die om wille van de spanning en de druk van de partner ja hebben gezegd tegen voorstellen die niet overdacht, niet eerlijk en zelfs onjuist zijn.
Volwassenen én kinderen kunnen dan de dupe worden van onheldere afspraken en loyaliteitsconflicten. - Scheid de emotionele aspecten van de praktische en financiële aspecten en loop alles stuk voor stuk na (ga voor een overzicht van belangrijke boeken, websites en andere informatie over scheiden naar “Gratis wijsheid” op deze website)
- De gevolgen van jullie keuzes zijn niet één, twee, drie te overzien.
Maak samen een overzicht van de gevolgen voor jullie zelf en de gevolgen voor de kinderen wat betreft wonen, werken, school, familie, sport, vakanties, nieuwe partners enz. enz. Meer informatie vind je in mijn boek “Hoe vertellen we het de kinderen” Respectvol scheiden als een nieuw begin - Wanneer je weer om de tafel zit om zowel praktische als emotionele zaken met elkaar te bespreken, ga dan van te voren bij jezelf na wat er gezegd moet worden. Wat betreft de emotionele kant helpt het om inzichten van fouten die je gemaakt hebt met de ander te delen. Dit zorgt voor een open sfeer waarin ook de ander kan komen met inzichten van gebeurtenissen die niet fraai zijn geweest in de relatie.
Ga voor jezelf na hoeveel er niet gezegd is en gebruik de ontboezemingen om in een sfeer van erkenning en samenwerking te komen. Lukt dit niet en is er te veel spanning, dan kun je een afspraak maken om je daarbij te laten helpen - Zorg dat de officiële stukken ondertekend zijn
(convenant, ouderschapsplan en andere belangrijke afspraken en documenten).
Ook als je niet officieel getrouwd bent is het zinvol om dit alles officieel vast te laten leggen. Dit voorkomt onduidelijkheden. Spreek af dat je na een bepaalde periode evalueert om te kijken of de afspraken aangepast moeten worden. Doe dit in het begin al na 3 maanden. Zo raak je gewend aan het bijstellen van de plannen op basis van veranderingen in jullie levens en wat de kinderen nodig hebben op basis van hun leeftijd. - Geef de kinderen, afhankelijk van hun leeftijd, de tijd en de ruimte om te wennen aan de veranderingen. Geef ze de mogelijkheid om vragen te stellen en om mee te denken met de gewenste nieuwe situatie. Voor hen kan deze verandering net zo’n grote schok zijn als voor jullie. Heb het lef om hen te vragen waar ze last van hebben en vraag hen wat ze graag anders zouden zien. Ze zijn onze spiegels en reisleiders! De scheidingsmelding aan de kinderen is niet een éénmalige gebeurtenis. Kinderen hebben het nodig om verscheidene keren gedurende maanden en soms jaren terug te komen op jullie scheiding. Jullie hebben vaak vrienden en familie waar je terecht kunt, veel kinderen hebben de neiging om het op te potten als ze geen vertrouwd iemand buiten de ouders hebben met wie ze hierover kunnen praten. Vraag bijvoorbeeld een Kindbehartiger om mee te kijken.
In mijn “Boek” en bij “Gratis wijsheid” vind je ook professionals die speciaal zijn opgeleid om kinderen te helpen omgaan met de scheiding.
Zorg dat je er echt voor hen bent. Ze hebben jullie allebei nodig. Hier is wel een kanttekening bij. Omdat jullie ook degene zijn die hen de pijn aangedaan hebben én omdat ze loyaal zijn aan jullie beiden is het voor kinderen vaak moeilijk om open en eerlijk te zijn over bepaalde aspecten van de nieuwe situatie.
Praat mee en zet je reactie hieronder.
Hallo Anne,
Snel scheiden is niet de oplossing. Mijn ouders zijn gescheiden tot ik 4-5 jaar oud was. Het ging allemaal zo plotseling, dat ik geen idee had wat er nu allemaal aan de hand was. Ik heb voor zover ik me kan herinneren, veel boosheid en frustraties ervaren bij zowel mijn moeder als mijn vader. Ik heb daar heel veel last van gehad. Niet weten wat er aan de hand is, de heftige emoties waar ik niet mee overweg kon, de negatieve verhalen die ik steeds van mijn moeder over mijn vader te horen kreeg. Die hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat ik geen contact meer wilde met mijn vader.
Overal was gedoe om. Ik voelde me heen en weer geslingerd, ik had het idee dat ik moest kiezen, ik ging leugens vertellen om zowel mijn vader als mijn moeder ‘blij’ te maken. Dat is me natuurlijk nooit gelukt.
Na 30 jaar heb ik de stap gezet om mijn vader te zoeken. Het is pijnlijk, ik ken deze man niet, ik heb zoveel gemist. En 40 jaar na de scheiding hebben ze beiden nog steeds niets verwerkt. Dus punt 1 hebben ze overgeslagen.
Wat betreft punt 7 kan ik zeggen dat ik geen tijd heb gekregen om te wennen aan de situatie. Er is mij helemaal niets verteld of uitgelegd. Dus vragen stellen???
Ik zit nu zelf in een scheiding en heb door mijn eigen ervaringen geleerd dat het anders kan. We doen het rustiger aan, nemen afstand van de ‘zaak’ en zoeken andere mensen op om te praten en te delen, voor tips en advies. Onze dochter weet nog van niets. We willen eerst zo veel mogelijk op orde hebben. Alhoewel de muren soms op mij afkomen en het heel makkelijk lijkt om snel weg te willen, zie ik in dat dit tijd nodig heeft. En ja, vaak twijfel over doe ik het wel goed, met name voor onze dochter. Ik had het zo graag anders gezien en haar dit allemaal willen besparen. Dus soms voel ik ook schuld. Maar dat is voor mij geen reden om getrouwd te blijven.
Dankzij mijn pijnlijke ervaringen heb ik meer aandacht en focus voor haar. Met de hoop dat het voor haar minder moeilijk zal zijn.
Dank je wel Patricia voor deze uitgebreide reactie. Diepe buiging voor de weg die je gaat.
Steeds meer hoor ik van kinderen hoe belangrijk het is dat kinderen weten waar ze aan toe zijn. Hoe gaat hun leven er uit zien? Moet ik nu kiezen, blijf ik op school, waar ga ik wonen, sport, vrienden enz enz.
Ik kan me jouw boosheid en frustratie van toen heel goed voorstellen en ook de wens om het nu voor jullie dochter anders te doen. En bij mijn weten doen jullie dat nu ook al.
Over de schuld kunnen we het hebben als je wilt.
Kort gezegd houd schuld ons weg bij verantwoordelijkheid nemen.
Voor jou en voor iedereen die gaat scheiden en jonge kinderen heeft een mooi boek: De prinses die droomde van aardbeien. Te bestellen bij: http://www.tineketoet.nl/
Veel succes met de volgende stap.
Hartelijke groet Anne
In mijn ervaring is snel scheiden inderdaad een weg die naderhand meer pijn en moeite met zich meebrengt, door alle onopgeloste zaken die naar boven zullen blijven komen totdat er ruimte aan gegeven is en een overeenkomst gevonden is die voor beide partijen goed voelt.
Wij hebben lang gedaan over het scheidingsproces, het begon twee jaar geleden en is gevoelsmatig nog altijd gaande. Nog altijd gaande, omdat er sommige -meerendeel praktische- zaken nog niet afgerond zijn. Emotioneel heb ik het idee, dat we heel goed bezig zijn geweest als gezin. Er is veel ruimte geweest om te praten, om samen te huilen en boos te zijn. Maar emotionele zaken staan direct verbonden met de praktische, dat heb ik wel geleerd in de afgelopen tijd. Wanneer het praktisch allemaal geregeld is, dan kan er emotioneel ruimte ontstaan voor de nieuwe fase. En wanneer emotioneel ruimte is gegeven, is er draagkracht om het praktische aan te gaan. Je eigen ruimte nemen in het proces is voor mij ook een gouden sleutel geweest.
Het aller moeilijkste voor mij is het niet kunnen inschatten wat deze gebeurtenissen voor effect hebben op de kinderen (twee meisjes, 6 en 8). Ik zie wél dat door mijn emoties rondom het proces met hen te delen, ze enorm groeien in hoe ze zelf met hun emoties omgaan. Voor de scheiding onderdrukte ik deze vaak (sterk blijven mama). Er zit veel rijkdom in de openheid, het samen delen en groeien van de scheiding. Dat er nog altijd veel liefde is tussen papa en mama en dat daar open over wordt gecommuniceerd was in het begin vaak verwarrend, maar word meer en meer gewaardeerd, zo voel ik het. Dat schade en drama in een scheiding bespaard kunnen blijven tot een minimum (het is altijd een schok voor de kinderen denk ik, hoe mooi je het ook maakt) is iets waar ik dankbaar om ben, vooral naar mijn ex partner. Zo dankbaar dat we dit proces aangaan en elkaar loslaten in liefde.
Hallo Els, Dank je wel voor je mooie woorden.
Jullie zijn een voorbeeld voor andere ouders!
We weten inderdaad niet wat een scheiding voor effect heeft op kinderen, maar we kunnen gelukkig wel vaststellen dat open communicatie, respect naar elkaar en zoals jij beschrijft emoties toestaan, helpen bij het aanvaarden, verwerken en wijzer weer verder gaan met leven.
Bij het emotionele stuk is het voor ouders belangrijk dat kinderen de rol van kind mogen blijven hebben. Juist omdat de emoties vaak hoog oplopen bestaat de kans dat een kind dan een volwassen rol krijgt of neemt. Wanneer dat gebeurd belasten de ouders het kind met zaken waar het geen verantwoordelijkheid voor kan en mag nemen. Kinderen voelen haarfijn aan als ouders het zwaar hebben en willen niets liever dan zorgen dat het weer goed gaat.
Dus dit is voor ouders de ultieme uitdaging om onderscheid te maken tussen wat benoemd mag worden, maar wat zelf verwerkt moet worden of wat gedeeld kan worden omdat het zo menselijk is en het kind zo een voorbeeld krijgt hoe je omgaat met gevoelens en emoties.
De ergste vorm die helaas steeds meer voorkomt is dat ouders emotioneel zo vastzitten dat ze hun kinderen belasten met hun pijn, verdriet, boosheid en dat ze kwaadspreken over de andere ouder met als gevolg ‘ouderverstoting’
Ik zal hier een andere keer een blog over schrijven.
Je sluit af met dankbaarheid naar je ex partner. Prachtig. Natuurlijk hebben alle ouders ook veel mooie momenten met elkaar gedeeld, zijn er kinderen en leren we van elkaar.
Ik hoop dat ook tijdens een scheiding de insteek van dankbaarheid meer en meer gemeengoed gaat worden en daar dragen we samen een beetje aan bij.
Dank je Els, dat je me hiermee de kans geeft om ook deze aspecten van scheiden te belichten.
Lieve Anne,
Ik vraag me af wat “snel scheiden” is. Meestal gaat er (al jaren) iets aan vooraf. En wanneer ben je dan daadwerkelijk “gescheiden”? Op het moment dat je al het papierwerk hebt afgehandeld?
Zelf heb ik 2 langdurige relaties gehad die inmiddels beide zijn verbroken. In beide gevallen was het voor mij belangrijk om eerst fysiek afstand te nemen. Daarna de pijn in de ogen te kijken. En pas daarna alle praktische dingen op te pakken. En bij het oppakken van de praktische dingen komt dan ook weer nieuwe pijn, maar daar is dan de sterkste emotionele lading af. En de (negatieve) dynamiek is ook een stuk minder waardoor de gesprekken en afhandeling ook constructiever verlopen.
In de scheiding waar ik nu in verwikkeld ben is het in elk geval erg goed geweest voor ons en onze kinderen om het zo te doen. De kinderen zijn een half jaar gewoon thuis blijven wonen waarbij wij op en neer gingen (bird nestig). Zo hebben zij de kans gehad om langzaam aan de nieuwe situatie te wennen. Nu, na een half jaar, ga ik naar een eigen huis en zijn zij ook zo ver dat ze hier echt naar uit kijken. Deze 6 maanden zijn voor hen erg goed geweest om emotioneel ook alles te verwerken.
Ik gebruik zelf in veranderingsprocessen wel eens de rouwcurve van Kubler-Ross (http://www.mediationregionoord.nl/_sitefiles/img/KublerCurve.png) . Hoewel we hier nooit stapje voor stapje door heen gaan en het proces er bij iedereen elke keer weer anders uit ziet geeft het wel een globaal idee van een dergelijk proces. En ik denk dat we er rekening mee moeten houden dat kinderen ook door dit proces heen gaan. De vraag is denk ik hoe we ze hier het beste bij kunnen begeleiden.
Zeker als voor de kinderen een scheiding echt uit de lucht komt vallen (wat volgens mij best vaak het geval is) denk ik dat het cruciaal is om niet te snel te gaan in de eerste fase/helft. Ze kunnen dan niet aanhaken bij “het nieuwe begin” omdat ze daar simpelweg nog niet zitten. Verhuizen associeren wij bijvoorbeeld echt met een nieuw begin waar we nu allemaal klaar voor zijn en naar uit kijken. Maar dat heeft dus wel 6 maanden geduurd.
Ik heb gemerkt dat het voor mijzelf, mijn ex en voor de kinderen, fijn is om zo’n proces de tijd te geven. En dat je niet sneller kunt dan je eigen proces. En dat je kinderen ook allemaal hun eigen proces hebben in hun eigen tempo.
Dus wat snelheid precies is weet ik niet. Maar punt 7 is voor mij wel echt cruciaal gebleken. Ruimte en tijd voor de kinderen om te wennen aan de nieuwe situatie. Maar ook voor jezelf en je ex partner!
Liefs,
Marion