Ouders hebben er een handje van om het alleen te doen. Dat is niet altijd zo geweest. Dat is zo gegroeid. Vroeger, in dorpen en steden was het veel vanzelf sprekender dat je elkaar om hulp vroeg en een helpende hand toestak. Zelf heb ik enige jaren samen met andere ouders onze kinderen opgevoed en ik kan je vertellen dat het zowel een hel was als een oase van mogelijkheden. Een hel omdat ik toen niet in staat wat om mijn gelijk los te laten en dus vaak in gedoe kwam, een oase omdat ik ontdekte dat we samen veel meer voor onze kinderen en elkaar konden betekenen dan dat ik ooit voor mogelijk had gehouden.
Wil je me helpen?
Wat me het meeste is bijgebleven, is de moeder die opvoeden even niet meer zag zitten. Ze had het helemaal gehad. Ze vroeg toen of iemand het even over kon nemen van haar. Ja ze bleef gewoon de moeder waar haar dochter naar toe kon gaan. De schoot en de knuffels waren beschikbaar, maar de kaders, de dagindeling en al het andere werd voor enkele maanden even overgenomen door een andere moeder. Wat een ongelofelijke eyeopener was dat voor mij! Ik heb aan die periode een rugzak aan kennis en waarden over opvoeden, relaties en samenwerken over gehouden. Eentje die ik nu met jullie mag delen!
Hulp vragen en samenwerken versus het alleen en zelf doen.
We hebben na enkele jaren het experiment gestopt omdat we niet in staat waren om voorbij onze gehechtheden te gaan. Pas jaren na dit experiment is het kwartje bij mij echt gevallen en werd ik me bewust van wat er voor nodig was om echt open te staan. Dat het te allen tijden mijn verantwoordelijkheid is om hulp te vragen, ja of nee te zeggen. Ik word uitgenodigd om open te staan voor wat anderen zeggen, vinden en weten. Zonder het te zien als de waarheid. Een dialoog aangaan brengt nieuwe inzichten en antwoorden op vragen. Loslaten van mijn gelijk was er ééntje van 🙂
Scheiden en hulp vragen.
Nu even terug naar de situatie waarin je gaat scheiden, overweegt om te scheiden of misschien al gescheiden bent. Je komt ergens niet uit, bent boos, wanhopig, verdrietig, schaamt je, voelt je schuldig. Wat is je volgende stap? De afgelopen twee maanden vertelden drie verschillende Clienten hun verhaal over het vragen om hulp nadat ik hen uitgenodigd had om dit te doen. Alle drie waren ze heel verbaasd dat mensen graag wilden luisteren, graag wilden helpen en tot slot, ook hun eigen verhaal over hun wanhoop en hun verdriet deelden. Opeens werd zichtbaar dat we zoveel meer met elkaar gemeen hebben dan we vaak denken. Opeens was het mogelijk om pijn te delen, te helen en hulp te ontvangen.
Draai het eens om.
Er komt een vriend naar je toe die zichtbaar van slag is. Schoorvoetend verteld hij dat hij misschien gaat scheiden en vraagt of hij mag vertellen wat hem dwars zit en waar hij zich zorgen over maakt. Wat doe jij dan? De meeste mensen zeggen ja, zijn betrokken en 100% bereid om mee te denken en te helpen. Het is niet anders als jij die vraag aan een ander stelt. Mensen willen nu eenmaal graag ja zeggen en helpen. Dat is onze aard.
Verantwoordelijkheid.
Te allen tijden heb je de keuze om hulp te vragen of niet. Het is het jouw verantwoordelijkheid om toe te staan dat je het misschien soms even niet weet. Laat ik je vertellen dat “niet weten” een van de beste uitgangsposities is voor een volgende stap. Vanuit “niet weten”is alles mogelijk. Ze noemen het ook wel eens…een beetje doodgaan.
Voor je kinderen
Kinderen hebben goede voorbeelden nodig. Wist jij dat een kind veel liever een ouder ziet die het niet weet en die om hulp vraagt, dan eentje die zich groot houdt en aanmodderd? Bovendien denkt je kind dat hij dat dan ook zo moet doen, dat dat beter is dan je gevoelens laten zien en om hulp vragen. En wist je dat er een verschil is tussen je gevoelens toestaan en drama? Wist je dat de enige weg naar een oplossing van conflicten de weg naar binnen is? En dat je bij die weg naar binnen hulp mag vragen?
Hulp vragen doe je om
1. Gehoord en gezien te worden
2. Geholpen te worden
3. Er van te leren
4. Een voorbeeld te zijn voor je kinderen.
5. Een volgende stap te zetten
Belangrijke aanwijzing bij het vragen om hulp
1. Elke nee is een stap dichter bij een ja. Stop dus niet na de eerste keer vragen.
2. Mensen willen graag helpen, zie alinea “draai het eens om”
3. Wat de ander zegt hoeft niet waar te zijn, maar je kunt het gebruiken om je af te vragen of je er wat aan hebt of niet.
4. Als je ongebreideld wilt vertellen en geen behoefte hebt aan goede raad, zeg dat dan.
5. Aanvaard hulp, sta toe dat je het waard bent om geholpen te worden.
Weet jij waarom je nog meer hulp zou kunnen vragen of wat belangrijke aanwijzingen zijn bij het vragen om hulp? Heb je aanvullingen?
Graag hieronder in het reactieveld, dan maken we samen het verhaal compleet.
Hoi Anne,
Wat een goed stuk! Hulp vragen bij een situatie als deze is natuurlijk altijd moeilijk, omdat dit zo dichtbij je staat en je liever niet iemand wil betrekken bij jouw persoonlijke verhalen en omstandigheden. Toch weet ik ook uit ervaring dat hulp vragen juist nodig is! Anders maak je het jezelf alleen maar moeilijker en als je eenmaal de stap hebt gemaakt om hierover te praten zul je merken dat het beter gaat voor iedereen die betrokken is bij deze situatie.
Groeten,
Wim
Erg goed geschreven, je ziet helaas te vaak dat kinderen eronder lijden omdat het een chaos is.
Niet alleen voor de ouders verandert er veel omdat zij gaan scheiden, maar het leven van je kind is ook een achtbaan op dat moment.
Heel goed geschreven, dat veel mensen dit mogen lezen!
Hallo Sabrina
Dank voor je fijne reactie.
Heb jij zelf ook ervaring met hulp vragen en hulp ontvangen?
In mijn boek “Hoe vertellen we het de kinderen, Respectvol scheiden als nieuw begin, vind je nog veel meer over dit onderwerp.
Hartelijke groet
Anne
Hi Anne,
Je hebt een mooi stuk geschreven. Gelukkig heb ik er zelf niet mee van doen gehad, maar ik stuur je stuk zeker door naar mijn vriendin!
Groetjes