Het is een jaar of 26 geleden.

We zitten in een kring en luisteren.
Ik krijg het koud als hij besluit met de woorden; “dit is geen spel”.
Zojuist is ons verteld dat de aarde binnen 24 uur geraakt gaat worden door een meteoriet, zo groot dat er niets over zal blijven van de aarde. We zijn met een man of 30 en verblijven op een landgoed in de randstad.
Het is een training in het kader van persoonlijke ontwikkeling. Natuurlijk weten we dat dit niet echt is, maar het is wel degelijk de bedoeling dat we ons 100% inleven en gaan handelen naar het gegeven dat we nog maar 24 uur te leven hebben.

Bellen met geliefden mag

Jeetje wat word je scherp dan!
Wat ga ik doen?
Met wie ga ik zijn?
Wat ga ik zeggen en wat is bullshit?

Keuzes

Deze 24 uur zal ik mijn hele leven niet meer vergeten.
Deze dag zal me mijn leven lang helpen om keuzes te maken die gebaseerd zijn op wat “juist” is, wat “klopt” op dat moment, soms ver buiten mijn comfortzone. Zoveel gedoe, onderuithalende gedachtes, vooroordelen en meningen vallen weg. Opeens ben ik wel in staat om eerlijk te zijn, hulp te vragen en keuzes te maken. Ik besef dat persoonlijke ontwikkeling een voorwaarde is om te groeien.

Onder een vergrootglas

Als het water aan onze lippen staat blijken we tot veel meer in staat dan we normaal voor mogelijk houden. Tijdens de uren die volgden heb ik veel geleerd, heb ik wonderschone ervaringen met andere mensen gehad en kwam mijn relatie onder een vergrootglas te liggen.

Wat is het allerbelangrijkste?

Jaren later kwam deze ervaring me goed van pas nadat duidelijk geworden was dat de vader van mijn dochter en ik uit elkaar zouden gaan. Het perspectief van waaruit ik kijk is sinds die 24 uur groter geworden. Net alsof ik vanaf een wolk naar beneden kijk en me steeds afvraag: Wat is nu het allerbelangrijkste. Wat is het hoogste perspectief?

Het allerbelangrijkste wat ik toen zag, was dat ik wilde dat onze dochter geen last zou hebben van ouders die hun zaken niet op orde hebben.

Of dat gelukt is?

Nee natuurlijk niet!
Ik ben flink wat keren onderuit gegaan en mijn dochter liet me onlangs nog weten wat voor last ze heeft gehad van onze ruzies. Toch weet ik ook zeker dat mijn ervaring met die 30 mensen tijdens die training ertoe bijgedragen heeft dat het niet geëscaleerd is en dat we de jaren dat onze dochter nog bij ons was samen zijn blijven eten, verjaardagen vieren, afstemmen en uitjes plannen.

Met vallen en opstaan heb ik geleerd dat die blik vanaf die wolk mij en vele andere ouders inmiddels geholpen heeft om steeds opnieuw te kiezen voor dat hoogste perspectief. We kunnen oefenen, we mogen vallen en weer opstaan.

Aan de ronde tafel

Ik herinner me een vader die aan de overkant van de ronde tafel zat waar ik mijn mediation en relatiegesprekken houd. Van een boze in zichzelf gekeerde vader, zat daar ineens een vader met tranen in zijn ooghoeken, die enigszins twijfelend zijn gezicht naar de moeder keerde. Er ontstond een voorzichtig aftastend gesprek over de toekomst. Het uiteindelijke resultaat na enkele bijeenkomsten was een mooie samenwerking waarbij de kinderen hun ouders samen blijven meemaken tijdens een wekelijkse maaltijd, verjaardagen, familiefeesten en misschien zelfs een weekendje weg. Persoonlijke ontwikkeling was een sleutel om hier te komen.

Hulp vragen

We hebben een keuze, altijd, ook al lijkt dat soms niet zo.
Wat we meemaken, daar valt soms niets aan te doen en kan hartverscheurend, mensonterend of gekmakend zijn (geweest). Hoe we daar vervolgens mee omgaan maakt het verschil. Ook als je nog niet weet hoe je dat aan kunt pakken, kun je wel hulp vragen om daar te komen.

Gebruik mij met mijn rugzak

Na die 24 uur, 26 jaar geleden, ben ik wijzer en rijker in het leven komen te staan. Wil je gebruik maken van wat er in mijn rugzak terecht is gekomen om jou te helpen respectvol te scheiden en te blijven of om het als geliefden verder met elkaar uit te zoeken?
Neem dan contact op.

Je persoonlijke ontwikkeling oppakken is een wijs besluit.

Anne Buiskool
anne@goedgescheidenouders.nl