Een voorbeeld over communiceren tijdens echtscheiding…

Met open mond kijken ze me aan, de twee ouders die samen met mij aan de ronde tafel zitten.
Ze zijn hier voor hun scheiding, maar hun hulpvraag ligt veel breder, want communiceren is een uitdaging tijdens een echtscheiding.

Dit is ons kennismakingsgesprek en ik val meteen met de deur in huis. Klopt het dat jullie regelmatig niet de ouders zijn die jullie kinderen nodig hebben? Het ijs is gebroken en beide ouders bevestigen schoorvoetend dat het waar is.
Zinnen als: “ik gedraag me inderdaad soms net als een klein kind” of “ik kan mijn kind niet bieden wat het nodig heeft omdat ik me zelf een gewond kind voel” zijn zinnen die dan op tafel komen.

> Ook een kennismakingsgesprek? Vraag vrijblijvend aan

Compassie in de mediation-ruimte

Natuurlijk is dit niet mijn openingszin, maar toch zeker in het eerste halve uur stel ik regelmatig dit soort vragen. In plaats van schrik levert het vaak openheid op. Openheid over precies hoe het is op dat moment. Het enige uitgangspunt dat waar is en vanwaaruit we verder kunnen kijken wat er nodig is.
Ik vervolg meestal met wat uitleg waardoor beide ouders ontspannen en compassievol naar zichzelf kunnen gaan kijken. Ze begrijpen dan meestal dat ze hebben gedaan wat in hun mogelijkheden lag op dat moment.
Immers overvallen door verwarring, onmacht, pijn, verdriet, wanhoop en andere gevoelens en emoties die henzelf betreffen, komt de aandacht voor de kinderen regelmatig op een tweede plaats. Begrijpelijk en soms ook echt niet te voorkomen tijdens het communiceren bij een scheiding. 

Onvermogen

Ho wacht, hier haken ouders ook vaak af en blijven ze bij het standpunt dat het wél anders had gekund, als hij maar, als zij maar….. Wat is communiceren tijdens scheiden toch een uitdaging!
Daar wordt volgens mij een grote fout gemaakt. Hoe naar, vervelend of fout het gedrag van ouders soms ook is, als die ouder dat bijvoorbeeld ter voorkoming van pijn bij de kinderen anders had kunnen doen, dan had deze ouder dat zeker gedaan. Op dat moment was er echter geen helderheid. Er was onvermogen. Op dat moment was er geen bewustzijn over de gevolgen van het handelen van die ouder.

Actie na realisatie

Meestal wordt er op die momenten iets aangeraakt bij de ouders wat zo ontzettend zeer doet, wat zo niet te verteren is, wat onbewust zo raakt aan oude pijn van verlaten worden, alleen zijn enz. Wanneer dat gebeurd kan een ouder rare sprongen maken, dingen doen die soms een minuut later al ervaren worden als “niet juist”.
Als we op deze manier naar onszelf kunnen kijken, dat we gedaan hebben wat we konden, dan heeft dat grote gevolgen en veel mogelijkheden. Deze manier van kijken vraagt van ons dat ons “schuldig voelen” ons niet leidt naar terugtrekking, ontkenning, schaamte, maar naar verantwoordelijkheid nemen. Actie ondernemen.

Het vindt plaats

Ga er eens vanuit dat wij als mensen altijd doen wat we kunnen met de aandacht en het bewustzijn dat we op dat moment hebben. Ben je zover? Dat zou betekenen dat we er met bewustzijn, aandacht en verantwoordelijkheid, nadien, voor kunnen zorgen dat de relatie met degenen die het betrof weer hersteld kan worden. Het gaat redelijk ver, maar probeer jouw handelen eens te zien als ademhalen … Ademhalen vindt plaats, dat doe je niet! Je zegt niet: zo nu ga ik eens even adem halen.

Herstel van contact ligt dichtbij

Zou het zo kunnen zijn dat wat wij doen en meemaken ook plaats vindt? Ik vind dat een heel boeiend gegeven. Je kunt de proef op de som nemen en jezelf eens een tijdje gadeslaan. Vraag jezelf eens af of dat wat je doet anders had gekund? … nee toch, want dan had je dat gedaan. Als we kijken naar fouten maken als iets wat plaats vindt, in combinatie met verantwoordelijkheid voor de gevolgen, dan ligt herstel van contact veel dichterbij dan we denken! Dan hoeven we niet meer uren, dagen, maanden, jaren boos te blijven op iemand of ons even lang schuldig te voelen terwijl er niets uit onze mond of handen komt.
Het vraagt innerlijk werk van degene die zich realiseert dat hij/zij iets gedaan heeft wat de ander (partner, kind) geschaad heeft. En echt het gaat óók om de kleine dingen. Een sneer tussen neus en lippen door, een weigering om kinderen weg te brengen omdat je boos bent op de andere ouder. Gewone huis tuin en keuken gebeurtenissen.

Verantwoordelijkheid voor gedrag vraagt een aantal heel belangrijke besluiten die betrekking hebben op het communiceren tijdens een echtscheiding.

1. Stoppen met wijzen naar de ander
2. Je werkelijk verbinden met de ander. Wat heeft mijn gedrag veroorzaakt?
3. Voorbij schuldgevoel en schaamte beseffen wat de gevolgen zijn van je (niet) handelen)
4. Voorbij gaan aan trots (de trots van “je krijgt me niet” of “jij eerst”)
5. Misschien een coach opzoeken?
6. “Komt later wel” uit je woordenboek schrappen.
7. Nou sorry hoor (is geen echt sorry) niet meer toestaan.

Authentiek sorry zeggen is een weg die je aflegt omdat je je verbind met die ander en met welke last die ander van jou gehad heeft. Het gaat niet meer om jou, maar om het herstel van de relatie. Dat is een hoger doel. Geen herstel in de zin van, we gaan weer verder, maar herstel van contact zodat je partners in ouderschap kunt worden en blijven.
Ik zie en ervaar dat deze manier van kijken naar gedrag en verantwoordelijkheid nemen voor gedrag volwassen is en veel oplevert. Opeens is de relatie weer open en kun je verder met je leven zonder de ballast van onaffe zaken, een malend hoofd of een bezwaard hart.

Dan zitten er weer 2 ouders aan tafel in plaats van 2 kinderen, die kunnen communiceren ook tijdens hun echtscheiding.

Wil je je laten helpen, neem dan contact op via het contactformulier of stuur een mail naar anne@goedgescheidenouders.nl
06 10189786

Meer scheidingsverhalen? Kijk op MiesMagazine

Een reactie schrijven?
Dat kan hieronder