…om je te helpen herinneren dat onze wegen kruisen, dat onze wegen samen gaan.
Dat onze paden onverwachts een andere kant op kunnen lopen.
Soms is de weg breed, zodat we goed naast elkaar kunnen lopen, dansen, huppelen.
Soms is hij smal en lopen we achter elkaar over een bergpas.
Soms is de weg breed, zodat we goed naast elkaar kunnen lopen, dansen, huppelen.
Soms is hij smal en lopen we achter elkaar over een bergpas.
Of, jij op het fietspad en ik op de weg ernaast, in mijn auto…
Regelmatig komen de wegen weer bij elkaar.
Zo gaan we door het leven…toch?
Sinds enige tijd krijgen ouders die voor een gratis eerste gesprek bij mij komen een steen.
Een steen, zoals de stenen op de foto’s.
Ik geef de stenen om ouders te helpen herinneren dat er vele wegen zijn en dat we op die wegen uitgenodigd worden om de “juiste” keuzes te maken.
“Juist” voor ouders, “juist” voor kinderen.
Welke keuzes heb jij gemaakt?
Welke keuzes ga je maken?
Welke keuzes raad jij ouders aan om te maken?
Welke keuzes raad jij ouders aan om te maken?
Schrijf mee in het commentaarveld hieronder en maak kans op een verjaarsgesprek*
*Een verjaars gesprek is een skypegesprek de dag vóór, de dag na of op je verjaardag.
Het gesprek gaat over de doelen en de obstakels in je privé- en in je werkleven op relationeel vlak. Het gesprek geeft je focus voor je nieuwe jaar.
Het gesprek gaat over de doelen en de obstakels in je privé- en in je werkleven op relationeel vlak. Het gesprek geeft je focus voor je nieuwe jaar.
Hartelijke groet Anne
Wauw Anne, zo een mooi symbool!
Welke keuzes ik ouders aanraad om te maken? Dat ze hun hart moeten volgen. Dat ze ook de andere niet moeten aandoen wat zij willen dat hen niet aangedaan wordt. En dat er respect moet zijn voor alle partijen. Zeker voor de kinderen: zij houden van beide ouders dus laat hen ajb geen keuze maken. Zet ze niet tegen elkaar op.
Dank je wel voor je reactie Nele.
Wat je benoemd is zo waar en ik ben er van overtuigd dat heel veel ouders dat ook zo zien en dat ook heel graag willen. Wanneer ouders er midden in zitten, horen ze zichzelf vaak dingen zeggen en zien ze zichzelf dingen doen waarvan ze niet gedacht hadden dat ze dat zouden zeggen en doen. Wie herkent zich hierin?
Er is vaak meer nodig dan het voornemen en de wens. We zijn toch ook gewoon voorgeprogrammeerde wezens die deels reageren vanuit overlevingsstrategieën.
Precies daarmee help ik ouders. Een groot deel van onze reactiepatronen komt voort uit de geconditioneerde manier waarop we vanuit pijn, ongemak verdriet, frustratie onze (ex) partner en regelmatig ook onze kinderen benaderen. Precies daar is werk aan de winkel, maar wel werk met compassie, want in de basis geloof ik dat iedereen doet en gedaan heeft wat hij/zij dacht dat goed was, ook al was dat onbewust en ook al kun je achteraf zien dat het anders kan.
Daarom vind ik “bewust” scheiden zo’n mooie mogelijkheid om het “anders te doen. Zonder schuld. Ik verklap hier voor het eerst dat er eind 2014 een video serie van wwwgoedgescheidenouders.nl op de markt komt over “bewust scheiden, niet scheiden en bewust blijven na de scheiding”
En nu staan we dan, verward en bang
Op zoek naar de juiste woorden
Die komen niet, of zijn te lang
Passen niet in de akkoorden
Maar 1 ding weet ik al, tis voor altijd
Dat jij nog bij me blijft,
Want in mijn hart is altijd plek
Voor de ouder van mijn kind….
Daar gaan we dan, hier scheiden onze wegen
Het is zo vaak besproken, en ook veel te vaak verzwegen
Een leven lang, tot de dood ons scheidt
Ik ga daar niet op wachten
Wat ons nu rest is eenzaamheid
En hele lange nachten
UIt: Wisseltas en Snottebellen Een liedjes programma over een scheidend gezin
Wat een mooie bijdrage geef je hiermee Yvon.
Dank je wel
Een lied over de wegen die scheiden en toch ook weer niet.
Bestaat scheiden eigenlijk?
Is het niet zo dat de vormen veranderen?
Zou het zo kunnen zijn dat als we de pijn toestaan en verwerken. het drama er vanaf halen, de vinger die wijst intrekken en gaan doen wat juist is…dat we dan met elkaar verder kunnen…in iedere vorm die we zelf kiezen….mmm iets om over na te denken toch?